𝖪𝗂𝗇𝖽𝖾𝗋𝖾𝗇 𝗄𝗎𝗇𝗇𝖾𝗇 𝗏𝗈𝗈𝗋 𝗈𝗎𝖽𝖾𝗋𝗌 𝖾𝗇𝗈𝗋𝗆 𝖼𝗈𝗇𝖿𝗋𝗈𝗇𝗍𝖾𝗋𝖾𝗇𝖽 𝗓𝗂𝗃𝗇. 𝖹𝖾 𝗄𝗎𝗇𝗇𝖾𝗇 𝗈𝗇𝗌 𝖺𝗌𝗉𝖾𝖼𝗍𝖾𝗇 𝗏𝖺𝗇 𝗈𝗇𝗌 𝗓𝖾𝗅𝖿 𝗅𝖺𝗍𝖾𝗇 𝗓𝗂𝖾𝗇 𝖽𝗂𝖾 𝗐𝖾 𝗅𝗂𝖾𝗏𝖾𝗋 𝗏𝖾𝗋𝗆𝗂𝗃𝖽𝖾𝗇.
Tussen de spullen vond ze zichzelf terug
Ilse (59) is in traject bij mij en ze heeft de moed gehad om al veel aan te kijken in haar systeem. Ze is verbonden met het lot van haar familie. Zoals wij allemaal diep verbonden zijn met ons systeem van herkomst. Het lot van Ilse begint in de schuilkelder waar haar opa tijdens een bombardement onder grote druk besluit om samen met zijn gezin te vluchten. Een traumatische ervaring voor het gezin en de moeder van Ilse.
Uit angst voor de gevaren in de buitenwereld hield het 7-jarige meisje in haar moeder, Ilse en haar broer bij zich.
De buitenwereld is onveilig dat leerde ze als kind en dat gevoel van angst heeft ze nooit meer los kunnen koppelen van die gebeurtenis van toen. Ook toen ze zelf moeder werd speelde deze ervaring op een diepere laag mee. Uit angst voor de gevaren in de buitenwereld hield het 7-jarige meisje in
haar moeder, Ilse en haar broer bij zich. Deze bescherming die zo beklemmend is geweest werd bepalend voor de rest van Ilse haar leven.
Het besef bij Ilse hoe haar moeder, haar en haar broer onbewust ‘in de schuilkelder’ hield vanuit haar eigen angst heeft al veel in beweging gezet.
Ilse ervaart een diepe angst wanneer spullen moeten worden opgeruimd
In een volgende sessie blijkt hoe een ander thema ook verweven is met deze gebeurtenis. Toen haar ouders vorig jaar zijn verhuisd naar een verpleeghuis werd in alle hevigheid duidelijk hoe heftig haar moeder reageerde op de spullen die opgeruimd moesten worden. Ilse heeft net als haar moeder moeite met het opruimen van spullen. Ook zij ervaart een diepe angst wanneer spullen moeten worden weggedaan.
Ze wil hiermee aan de slag. We stellen het op en wederom komen we uit bij de schuilkelder. De plaats waar dierbare spullen in alle haast moesten worden achtergelaten en - zo blijkt in de opstelling- heeft haar moeder zelfs het meest dierbare achtergelaten. Namelijk: het vrolijke onbevangen, vrije en spelende meisje in haar. Het meest essentiële deel in haar liet ze achter in de schuilkelder. Ze kon niet anders dan overleven. Daardoor heeft ze, zich nooit meer heel gevoeld. Onbewust is ze altijd tevergeefs op zoek geweest naar dat deel in haar. Door zich te hechten aan spullen heeft ze zich, op een bepaalde manier verbonden gevoeld met dat deel in haar. Maar nooit compleet. Ook Ilse is verbonden met dat stuk, ze heeft tevergeefs geprobeerd haar moeder heel te maken.
Hier ben je dan, ik heb je zolang moeten missen.
We gaan terug naar de schuilkelder, tussen de spullen vinden we het 7-jarig meisje, in dat meisje is Ilse via de eicel al verbonden met haar moeder.
Ik laat Ilse de zin uitspreken: ‘Hier ben je dan, ik heb je zolang moeten missen. Je hoort niet hier bij deze spullen. Je hoort bij mij.’ Bij het uitspreken van deze zinnen, lopen de tranen over haar wangen. De spullen kunnen worden losgekoppeld van het zelf… Een diepe zucht van opluchting volgt.
Ik krijg een impuls en deel deze met Ilse om in de kamer van haar nu dementerende 92-jarige moeder een foto neer te zetten van het meisje van toen. Later vertelt Ilse hoe haar moeder de ingelijste foto tegen haar hart heeft gedrukt en minutenlang intens heeft gehuild. Sinds dat emotionele, maar helende moment staat de foto van het 7-jarig meisje in de woonkamer op het dressoir.
