Ze weet dat ze niet opgesloten zit, met haar hoofd weet ze het.

Ik vraag haar om haar ogen te sluiten en contact te maken met het meisje in haar.
Ze sluit haar ogen en ik zie de mimiek in haar gezicht veranderen. Ik zie een klein kwetsbaar meisje.
Ze snikt zachtjes.
‘Hoe oud ben je?’ vraag ik.
‘Vier jaar’ zegt ze, ze huilt nu hardop en zegt:
‘Vlak voor mijn vierde verjaardag werd bij mij acute leukemie vastgesteld. Ik kreeg chemo en moest een stamceltransplantatie ondergaan en ik moest in die vreselijke isolatiekamer.
Mijn ouders mochten op bezoek maar waren onherkenbaar door de beschermingskleding die zij moesten dragen’
‘Dat moet heel naar geweest zijn’ help ik haar ‘hoe was dat voor jou?” vraag ik
‘Ik was ziek en kon daardoor niet spelen, ik kon niet naar school. Ik was bang en voelde mij alleen.’
Er was geen tot weinig ruimte voor het spelende en vrije kind in de isolatiekamer, het gevolg ze heeft zich onbewust losgemaakt van dat dit in haar.

Ik teken een vloeranker in het zand vlak voor de tent van takken, deze staat voor haar spelende, magisch en vrije kind. Het magische kind in haar die ze was verloren, het deel in haar dat niet mee kon in de isolatiekamer.
Haar lichaam genas van de leukemie, werd weer heel.
Het kind in haar niet
De verbinding met haar spelende, vrije kind is nooit hersteld.

Nu 34 jaar later leeft ze nog steeds onbewust in de isolatiekamer, met daarbuiten het deel dat ze nodig heeft om te kunnen leven.
Ik voel op de plek van het vrije en spelende kind, deze staat te wachten, klaar om de vrije wereld in te gaan.
Eindelijk na zoveel jaar kan ze verbinding maken met dit deel in haar, is ze heel.
De wigwam tent van takken wordt afgebroken.
Een vrije wereld ligt voor haar. Ze mag eindelijk leven.
Ze heeft zichzelf bevrijd uit de kooi waarin ze zichzelf al die jaren gevangen hield.

Ook een opstelling ervaren?

Je kunt jezelf aanmelden of informatie aanvragen
via info@insig-systeemtherapie.nl